Իմ սուրբ հայրենիք, դու սրտիս մեջ ես,
Դու սրտիս մեջ ես, ոչ լեզվիս վրա,
Իմ սրտի միջից, թե սիրտս ճեղքես՝
Դրոշիդ բոցը պիտի հուրհրա։
Չեմ ուզում գոռալ իմ սիրո մասին,
Սակայն, իմացիր, հայրենի՛ք իմ մեծ,
Քեզ հարյուր տեղով խոցեց թշնամին,
Բայց հազար տեղով իմ սիրտը խոցվեց։
Ես ամբողջովին քոնն եմ, հայրենիք,
Եվ մոմի նման, ճամփեքիդ վրա
Քո փառքի համար թե մի օր վառվեմ,
Մոխրաբիծ անգամ ինձնից չի մնա
– Շնորհակալ եմ, պարոն Շիրազ նման հիանալի բանաստեղծության համար, ուղղակի մի քանի նկատառում եմ ուզում անել, կիսվել իմ տպավորություններով Ձեր այս ստեղծագործության մասին: Նախ ուզում եմ անդրադառնալ երկրորդ քառյակին: Տեսեք, Դուք ասում եք «հարյուր տեղով խոցեց թշնամին»: Իսկ ո՞վ է մեր թշնամին: Գիտեք, գիտեք, մեզ փոքրուց սովորեցրել են, որ պարտադիր պիտի ունենանք թշնամի: Թուրքն ա, ադրբեջանցին ա, մոնղոլն ա, ավստրալացին, էական չի, միշտ պիտի լինի թշնամի: Բայց ես ուզում եմ հարց տալ, իսկ չի՞ լինի առանց թշնամի ապրենք, խաղաղ ու համերաշխ լինենք մեր 29 743 կմ վրա: Իմ ու մեր փիլիսոփայությունն էն ա, որ կլինի: Մենք խաղաղություն ենք բերել էս տարածաշրջան: Այլևս չպետք է մտածենք, որ թշնամին գալու ա մեզ խոցի հազար տեղից, քանի որ ինքը պարզապես առիթ չունի դա անելու: Կարծում եմ ձեր այս տողերը օբյեկտիվորեն ժամանակավրեպ են, եթե հնարավոր ա՝ փոխեք էդ հատվածը:
Հաջորդը, Դուք խոսում եք մոմերից: Դուք գիտե՞ք որ եկեղեցում էդ նույն մոմը, որ մենք բոլորս վառում ենք, հետագայում վերամշակում են ու նորից վաճառում մեզ ու ու ու դրան գումարած չեն վճարում հարկեր: Ես կարծում եմ մոմը ամենալավ օրինակը չէ, քանի որ այն վառելը չի բխում մեր երկրի տնտեսական շահերից, առաջարկում եմ ձևափոխել, թող խոսվի հոսանք վառելու մասին, հատկապես որ հիմա ՀԷՑը արդեն մեր լիազորության տակ ա:
Ու նաև պետք է խնդրեմ դրոշի վրա որևէ հղում չանել, քանի որ մենք ամենայն հավանականությամբ փոխելու ենք դրոշը, ուստի ինքը անկայուն գունային լուծում ա էս պահի դրությամբ, վերջնականը որ լինի նոր կարող ենք արդեն հանգիստ խոսել նաև մեր դրոշի մասին:
Շնորհակալություն