Էսօր շատ տարօրինակ երազ եմ տեսել։
Հայկ Նահապետը հավաքել էր մեզ ու ասում էր՝ տղերք, Բելը զորք ա վերցրել՝ գալիս ա մեր վրա։ Ի՞նչ անենք։
Առաջինը խոսեց Աննան։ Ասեց՝ «ես էս հարցի միակ լուծումը տեսնում եմ կրթվելու մեջ։ Պիտի կրթվենք»։ Ըտեղ մի անդուր կենդանի ոտքի կանգնեց ու սկսեց ծափ տալ – «Ճիշտ է ասում տիկին Աննան։ Դա՛ է միակ ճանապարհը։ Հաղդելու՛ ենք»։ Միջամտեց Խզմալյան Տիկոն՝ խորհրդավոր ձայնով – «Իսկ ե՛ս կարծում եմ, որ մենք պետք է ձիով քայլ անենք։ Պիտի առաջին շարքում կանգնեցնենք կանանց բատալյոնը ու հե՛նց Բաբելոնի զորքը մոտենա…»։ «Տիգրա՛ն, քո ասածը ձիով քայլ չի – էշով քայլ է, – չդիմացավ Վանոն, – էդ քո ելույթը Յութուբով եմ լսել։ Կյանքումս նման էշություն չէի լսել։ Դու բացառիկ դ……ոբ ես, Տիգրա՛ն»։ «Պարո՛ն Սիրադեղյան, ես Ձեզ կոչ եմ անում հարգել միմյանց, – լսվեց մի ճղճղան ձայն, – իմ ա՛յս ձեռքերով գրված Մեծ Հայքի Սահմանադրության համաձայն՝ չի՛ կարելի ատելության խոսք հնչեցնել։ Փոխարենը ես առաջարկում եմ դիմել Ամերիկայի դեսպանատուն ու խնդրել գրանտ՝ խաղաղություն հաստատելու մասին սեմինարներ կազմակերպելու համար»։ «Դանիե՛լ, Ամերիկան դեռ չի հայտնաբերվել։ Ինչե՞ր ես խոսում», – նորից չդիմացավ Վանոն։ «Ո՛չ մի Ամերիկա, – լսվեց զրնգուն մի ձայն, – մենք պիտի դիմենք Սպարտային։ Սպառտա, Առմե՛նիա…»։ «Տղերք, Սպարտան հեռու է։ Կարողա՞ Ասորեստանին դիմենք։ Ես էնտեղ լավ գործընկերներ ունեմ», – բազմանշանակ ժպիտով ասաց Արա Գեղեցիկը։ «Արա՛, Գեղեցի՛կ, – նորից չդիմացավ Վանոն, – քո գործընկերը Շամիրամը չի՞։ Քեզ հազա՛ր եմ ասել, դրա հետ զգույշ էղի, ա՛յ տղա։ Դա վերջը գլուխդ ուտելույա»։ «Մի վայրկյան, մի վայրկյան։ Արա ջան, կարո՞ղ եմ խնդրել տիկին Շամիրամի հեռախոսահամարը։ Նրան ուզում եմ հրավիրել մեր կրթական արշավին»։ «Ճի՛շտ եք ասում։ Բռավո։ Պարտադիր պետք է հրավիրել տիկին Շամիրամին։ Հաղդելու՛ ենք»։
Էդ թեժ պահին նկատեցի, որ Հայկ Նահապետը նետ ու աղեղը վերցրել է ու շարժվել Բելին ընդառաջ։
Ամոթից զարթնեցի։
